Γεωμέτρης ή Κυριώτης, Ιωάννης

(; – 989 μ.Χ.). Λόγιος και μαθηματικός. Σπούδασε μαθηματικά κοντά στον πατρίκιο Νικηφόρο. Διακρίθηκε ως λόγιος στις ημέρες των Βυζαντινών αυτοκρατόρων Νικηφόρου Φωκά, Ιωάννη Τσιμισκή και Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου. Αρχικά είχε το αξίωμα του πρωτοσπαθάριου, έπειτα χειροτονήθηκε ιερέας σε γεροντική ηλικία και μετά επίσκοπος, ίσως στην Καππαδοκία. Κατά το τέλος της ζωής του αποσύρθηκε ως μοναχός στην περίφημη μονή Στουδίου, όπου και πέθανε. Το φιλολογικό του έργο είναι ποικίλο. Τα ποιήματά του παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Τα πεζά του συγγράμματα, που μόνο μέρος τους έχει εκδοθεί, είναι κυρίως θεολογικά και αναφέρονται στη ρητορική και στην ερμηνευτική. Έργα του είναι ένας ύμνος στον Νικηφόρο Φωκά, τέσσερις ελεγείες στην Παρθένο Μαρία, μία συλλογή επιγραμμάτων σε τρίμετρο και εξάμετρο, ένας αλφαβητικός ύμνος στην Παρθένο (παράθεση διαφόρων επιθέτων με αλφαβητική σειρά), μία μετάφραση σε ιαμβικούς στίχους των Ψαλμών, μία συλλογή 99 τετράστιχων ελεγειών με τίτλο Παράδεισος, καθώς επίσης σχόλια στα έργα διαφόρων συγγραφέων και κυρίως των Ιωάννη Δαμασκηνού και Γρηγορίου Ναζιανζηνού.